De klimaatcrisis volgens een activist, en Beethoven

Read English version here

Toen de eerste noten werden gespeeld, in een ruimte waar de grote groep mensen eigenlijk maar net in paste, greep het me ineens naar de keel. Hier stonden we dan. Tussen jassen en tassen en cello koffers en schoolstoelen, de meeste aanwezigen volstrekt onbekenden voor elkaar. Hier stonden we dan, een geïmproviseerd orkest en een bijeengeraapte groep mensen die zich had aangemeld ter support van de orkestleden, mochten dingen tijdens het optreden uit de hand lopen. Hier stond ik dan, te luisteren naar een repetitie van een stuk dat meer dan twee eeuwen geleden gecomponeerd was. Ineens overspoelde het complete absurdisme van het moment me. Wat we hier stonden te doen. Waarom we het stonden te doen. Dat we het überhaupt moesten doen. Ik dacht aan de componist van het stuk. Zijn leven. De tijd waarin hij leefde. Hoe hij toch nooit zou kunnen hebben voorzien dat zijn symfonie meer dan twee eeuwen later zou worden ingezet voor dit doel. 

Of toch wel?

De beste man leefde in een tijd waarin muziek alleen kon worden geluisterd als het live was. Een tijd waarin vervoer per koets, boot of paard was. Een tijd waar kleding op maat werd gemaakt, thuis werd genaaid of tweedehands werd gekocht of geruild. Een tijd waarin het doel van landbouw voornamelijk was voldoende voedsel te produceren voor eigen gebruik of het gebruik van de gemeenschap – van commerciële doeleinden was nog zelden spraak. Een tijd waarin olie vooral bekend was van olielampen en als smeermiddel. Waar bedrijven die producten leverden die na een beperkte tijd kapot gingen, konden rekenen op boze consumenten. 

Maar het was ook een tijd waarin alles begon te veranderen. Midden in het leven van de componist werden de eerste stappen van de industriële revolutie gezet. Stoommachines waren al in gebruik, en twee jaar voor zijn dood zou de eerste stoomtrein voor passagiers vertrekken. Kolonialisme nam tijdens zijn leven in rap tempo toe en bracht zowel een stijging van import en export als de eerste aandelenbeurzen met zich mee. Groei was ook tijdens het leven van de componist al een magisch woord waaronder alles verantwoord en geaccepteerd kon worden. Groei van het Rijk, groei van het aanbod van producten die men kon kopen en groei van de winst. Het zou nog ruim een eeuw duren voordat overheden deze manier van doen zouden opgeven. 

Daarbij was de symfonie waar ik nu naar luisterde – volgens de componist zelf zijn beste werk – vermoedelijk geschreven als verzet tegen Napoleon. Als verzet tegen de zoveelste oorlog voortgebracht door de megalomanie van één man. Ook niet bepaald een probleem waar de wereld inmiddels van genezen is.

Had Beethoven het dan ergens misschien toch wel kunnen zien aankomen?

Work harder. Never give up. Believe in yourself. Get out of bed earlier. Shout self-affirmations in the mirror. Adapt the habits of “highly successful” people…

How many times have we heard those things? In award speeches, articles, self-help books… All those who have made it seem to imply this: If you just work hard enough, long enough and believe in yourself, you will be successful.

But, like…will you though?

I can’t disagree entirely. It’s not that these things don’t contribute to success. They can. But they get way more credit than they should, overshadowing some much just as if not more valuable ingredients. You see, all these golden nuggets have one major flaw: sample bias. A lot of successful people might subscribe to the idea that hard work equals success because they like to believe that they are where they are because they earned their place. It’s nice to think that everyone gets what they deserve, after all. But that does mean all this well-meant wisdom completely ignores the part of the Venn diagram containing those who are just as good and worked just as hard but aren’t successful. What are their thoughts? Obviously we don’t know, because we don’t hear much from those who don’t make it.

But you’re in luck! Because I have experienced spectacular failure in one career path as well as found some succes in another. I know people that have made it as well as people that haven’t gotten to where they hoped they would. And after spending decades on this planet overthinking, overanalyzing, philosophizing and most of all failing epically I have discerned that, in the end, there’s one real tip for succes that lies at the foundation of it all…

Ease.

What?

Yes. Ease. In perhaps a cruel trick of the universe I’ve found that the things that come easier to us are the things we can find most success in. I have seen it with actor-, writer-, make-up artist and filmmaking friends. I have seen it with different friends pursuing the same thing where one found success and the other less so. I have experienced – and dear Lord felt – it in my own life.

The cruellest of it all is that we can’t fake ease. We can tell ourselves that we’re cool and we’re chill and it’s all easy but if we don’t deep down also believe – nay, know – this to be true, it still won’t work.  Perhaps cruel is not the right word. It just is.

However, there are some things you can do. Things that not only help you find success but perhaps most importantly help you pursue it in a healthier, saner way. Things that help keep you a happy person.

So, here goes…

Read the rest at TinyBuddha.com or read below…

I was 18 when I first set foot in Los Angeles. I was on a road trip with my family and I didn’t see much but the horrible tourist sites, yet I knew I’d be back one day, to pursue my dreams of being a Hollywood actress. And I did go back. At 19 I took off on my own to spend a summer in LA doing acting classes. I had the time of my life and returned at 20 to do the same thing. At 22 – after attaining my BSc and working full-time for a year – I returned again, this time for eight months in pursuit of an agent and O1-B visa. It didn’t work. At 23 – after one final three month trip and nine months of waiting – I finally moved to the promised land.

Last August 17 I turned 31. That means I now have known many aspiring actors in Los Angeles for over 13 years. This realization more or less coincided with the news of one of them booking a series regular role in a sitcom. Of just one of them having that elusive proverbial breakthrough. I started thinking: what has happened to all the other aspiring actor friends I’ve met over the years? What do the lives of these dedicated dreamers look like after 10+ years in LA? Wouldn’t that be interesting to share? We read the succes stories of actors who made it plenty. But that’s not a very representative sample. What happens to the the ones not in the news? To the other people that packed up their lives into their car and drove from Ohio to LA? The other people who went through the im-migraine-tion process to get the O1-B visa? The other people who left everything they knew behind for a chance to be a working actor?

Of course, I can’t claim to bring a completely representative sample either, as I’m sure I myself have been a biased selection tool while navigating LA. A Dutch girl on a pink motorcycle with ladybug helmet isn’t for everyone, after all. On top of that I switched from acting to writing pretty quickly after moving to LA.

But I can give you a more complete picture than what the stories of successful actors in the news paint. I can tell you what happened to the people I met in all those acting, improv and audition classes. The people I bunked with in dorm rooms of dingy guest houses. The people I met at casting director workshops, networking events, or through Facebook groups. Even on OkCupid dates.

I can tell you what happened to my friends.

So, here it goes…